ΝΟΣΟΣ PARKINSON
Η νόσος αυτή είναι η συχνότερη νευροεκφυλιστική διαταραχή μετά την άνοια τύπου Alzheimer, με επιπολασμό που κυμαίνεται από 1% στην ηλικία των 65 ετών έως 3% σε μεγαλύτερες ηλικίες (>85). Οφείλεται κύρια στην ελάττωση της ντοπαμινεργικής εννεύρωσης στα βασικά γάγγλια του εγκεφάλου. Γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες φαίνεται να εμπλέκονται στην παθογένειά της.
Κύρια κλασικά συμπτώματα είναι ο τρόμος, η βραδύτητα στην κίνηση και οι ανωμαλίες στη στάση του σώματος και τη βάδιση. Στα μη κινητικά συμπτώματα περιλαμβάνονται η ορθοστατική υπόταση, διαταραχές από την ουροδόχο κύστη και το έντερο, διαταραχές ύπνου και μνήμης κ.ά.
Η διάγνωση τίθεται με εξειδικευμένες δοκιμασίες και εξετάσεις που διαφοροποιούν τη νόσο του Parkinson από άλλες διαταραχές του εξωπυραμιδικού συστήματος.
Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη, χρήζει προσεκτικής τιτλοποίησης και παρακολούθησης και αποσκοπεί στη ντοπαμινεργική αποκατάσταση και τη διατήρηση μίας κατά το δυνατόν φυσιολογικής κινητικότητας και τρόπου ζωής.
Κύρια κλασικά συμπτώματα είναι ο τρόμος, η βραδύτητα στην κίνηση και οι ανωμαλίες στη στάση του σώματος και τη βάδιση. Στα μη κινητικά συμπτώματα περιλαμβάνονται η ορθοστατική υπόταση, διαταραχές από την ουροδόχο κύστη και το έντερο, διαταραχές ύπνου και μνήμης κ.ά.
Η διάγνωση τίθεται με εξειδικευμένες δοκιμασίες και εξετάσεις που διαφοροποιούν τη νόσο του Parkinson από άλλες διαταραχές του εξωπυραμιδικού συστήματος.
Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη, χρήζει προσεκτικής τιτλοποίησης και παρακολούθησης και αποσκοπεί στη ντοπαμινεργική αποκατάσταση και τη διατήρηση μίας κατά το δυνατόν φυσιολογικής κινητικότητας και τρόπου ζωής.